A A A

Chmurnoryjność w synonimie hipnozy

Chmurnoryjność w synonimie hipnozy
5.00 pln
33.00 pln
Jeżeli posiadasz rabat indywidualny, przed dodaniem produktu do koszyka - zaloguj się

Chmurnoryjność w synonimie hipnozy

wydawnictwo: e-bookowo

 Opis

Trzeci z kolei tom poetycki Arkadiusza R. Skowrona "ChmurnoRYJność w synonimie hipnozy" to pozycja wielopoziomowa, wielokodowa. Nadal wchodzi w dialog z fotografią i grafiką, czasem stanowiąc kontrast wobec nich, pozwalając jednocześnie sobie, obrazom i ... Czytelnikowi/Widzowi na bycie enklawą, bycie niezależnym, ale jednak w pobliżu. Niejednokrotnie utwory przy każdym kolejnym odczytaniu nabierają nowego, innego znaczenia. Można odnieść wrażenie, ze autor pogrywa sobie z Czytelnikiem, widzem, jakby zezwalając na dowolność i niezależność w odczytywaniu. Zwłaszcza, że czasem nawet rozmieszczenie graficzne tekstów wymusza dosłowne odwrócenie. Nie tylko znaczeń, ale i samego egzemplarza, by dokładniej widzieć i doznawać.Ta książka to swego rodzaju narkotyk dla zmysłów i umysłu. Bywa, że wciąga, bywa jednak, że trzeba od niej dosłownie odrzucając odpocząć w rzeczywistym świecie. To zaś, w połączeniu ze Skowronowym credo "od sztuki znormalnieć, by się od normalności odSZTUCZYĆ", wydaje się najważniejszym przesłaniem, albo i zabiegiem.
Bez wątpienia Czytelnik/Widz w trakcie lektury odpocznie przy ilustracjach. Dzięki temu łatwiej wejść w rzeczywistość po lekturze. Strona graficzna łagodzi szok i sprzeczne emocje, które wywołują czasami utwory Skowrona i niektóre jego zabiegi.

Z notki redakcyjnej:
Chmurnoryjność w synonimie hipnozy nabierała kształtu na kilku portalach literackich, ze szczególnym uwzględnieniem strony: www.wywrota.pl. Na ostateczne oblicze książki miały wpływ nie tylko zamieszczone w niej prace plastyczne Natalii Majki i fotografie Kamila Myszkowskiego, ale również muzyka Dahlii von Meck, z którą zdarzyło się ARSowi stworzyć kilka poetyckich spektakli (współ)autorskich.
No i (oczywiście!) niezliczona ilość przeprowadzonych rozmów, bo Skowron, czy to jako ARS, czy jako Arek, do małomównych nie należy. Ale to już chyba Czytelnik sam zauważy(ł)?

Po prostu. Tak wyszło.

 

RECENZJE:

Oliwia Betcher

Hipnoza liter i nie taki znowu chmurny ryj na okładce

(recenzja z bloga http://zapiskiczytelniczki.blogspot.com/2012/04/hipnoza-liter-i-nie-taki-znowu-chmurny.html )

 

Jest. Stoi na półce. Cieszy oko. Ciąży w łapie. Przyciąga spojrzenia minimalizmem kolorów. Pachnie drukiem. Wreszcie. Doczekałam się. Wiersze składające się na trzeci tom A.R. Skowrona ChmurnoRYJność w synonimie hipnozy  znam już od dawna. Miałam możliwość podpatrywania, jak powstają, są składane, układane w całość. Wszystko za sprawą Internetu i pewnego autora, o którym można powiedzieć wiele, ale na pewno nie to, że jest małomówny.  To jest zupełnie inna opowieść...

Od początku wiedziałam, że to nie będzie zwykła książka. Jakiś tam tomik wierszy, który równie dobrze można przeczytać, jak i nie przeczytać. Słowem: zbiorek podobny do wielu. Nie pomyliłam się. 116 stron to sporo jak na pojedynczy tomik wierszy. Nawet jeżeli zawiera przedmowę, posłowie i ilustracje (w tym wypadku szatą graficzną zajęła się para młodych twórców: Natalia Majka [rysunki] i Kamil Myszkowski [fotografia otworkowa]. Zachowana w stonowanej kolorystyce okładka imituje podniszczona kartkę (kawałek pergaminu?), w centrum której umieszczono podobiznę samego autora.

Już po pierwszym spojrzeniu na mężczyznę z gitarą oraz bardzo sugestywny tytuł ma się nieodpartą ochotę zajrzenia do wierszy. Przekonania się, cóż takiego ma do zaprezentowania ten sympatycznie wyglądający człowiek. I skąd ta chmurnoryjność? Czyżby to przykład autoironii? A może rodzaj gry z czytelnikiem?  Niecierpliwe dłonie przewracają kartki... oczy przebiegają tekst króciutkiego wstępu, a może raczej mini recenzji, która to po raz kolejny zachęca do lektury zamieszczonych tekstów.

I tu zaczynają się przysłowiowe schody. Naprawdę dziwi mnie, że autor zdecydował się na otwarcie książki tak nierównym tekstem, jakim okazuje się wiersz rzuciłem palenie. Wejście oparte na prostych przerzutniach i jeszcze prostszych metaforach. Lekko zachwiana muzyczność frazy. Dopiero przy puencie zarówno forma, jak i narracja utworu nabierają tempa. Trochę to wszystko przypomina początek długodystansowego biegu, kiedy zawodnik dopiero rusza, rozkręca się... Zabieg w efekcie dość ryzykowny, ale...  na tyle skuteczny, że kieruje myśli czytelnika do tego, co może pojawić się na zakrętem.  A tam... coraz ciekawiej. Kolejne wiersze odznaczają się dość ciekawą, choć w zasadzie prostą  (tym razem w pozytywnym znaczeniu) historią, pewnego rodzaju „zwrotnością” zarówno jeśli chodzi o przerzutnie, jak i sam rytm budowanych fraz. Skowron nie unika pisania wersalikami w połowie zdania, a nawet często w połowie słowa. Wszystko, by wydobyć nowe, odrębne sensy. Może czasem robi to zbyt nachalnie, ale w większości przypadków, zwłaszcza jeśli chodzi o tytuły utworów, ta metoda się sprawdza. Tylko niekiedy zaznaczone słowa wydają się oczywiste, ale...

Właśnie. Dochodzimy do czegoś istotnego. Do poezjowania uprawianego przez autora Synonimu hipnozy doskonale pasuje krótki spójnik – ale. Miejscami łopatologiczna metoda wskazywania czytelnikowi nowych tropów może być denerwująca, jednak z całą pewnością przeczy przypadkowości wierszy. To wszystko jest świadomym i śmiałym wypełnianiem pewnej misji czy też może powziętych postanowień. Każde kolejne użycie tych samych środków formotwórczych okazuje się  być dowodem.  Pewnym krokiem na twórczej drodze. Drodze do upatrzonego celu.

Tyle tytułem wstępu. A jaka konkretnie jest twórczość poety z Czeladzi? Odpowiedzi udziela nam sam podmiot liryczny, kiedy mówi:

„to wiem że jestem tu w nadmiarze

zdanie wciąż tęskni za przecinkiem

dziś język czcionka mi pokaże

jutrem sylaba w gardle milknie

 

dzisiaj przestawiam szyki zdania

wczorajszym błyskiem uzyskane

jutro mi tylko sens przesłania

więc wypowiedzią leczę ranę(...)”

[Ty-rada (piosenka), str. 47]

Poezja, można powiedzieć, w pełni samoświadoma. Nieco autoironiczna. Poza wszystkim przyjemnie płynna. Muzyczna i nienachalna, choć sugestywna.  Sprawia wrażenie jakby wiersze były naturalnym sposobem mówienia Arkadiusza, który nie boi się sięgać po powtórzenia (w tym również formy klasyczne jak pantum) czy rymy.  Wygląda jednak na to, że wyjątkowo ulubił sobie przerzutnie, które łamią nie tylko zdania, ale i pojedyncze słowa. A wszystko dla brzemienia. Zachowania (bądź – w kilku przypadkach – przełamania) melodii. Nietrudno skonstatować, iż bliskie poecie są po prostu piosenki. I tych nie zabrakło w trzeciej książce. Właśnie w tym gatunku najwyraźniej widać nie tylko same wiersze – teksty pisane od lewej i poszarpane z prawej (chociaż i tę zasadę Skowron traktuje mocno frywolnie). W piosenkach ukazuje się wrażliwiec, człowiek delikatny, jednocześnie otwarty na świat. Przeżywający go całym sobą. Człowiek, którego świat przeszywa. Również zamieszczone pod nimi dedykacje pozwalają spojrzeć na teksty z odpowiedniej perspektywy, jak choćby we wzruszającym, poświęconym „jednemu z ojców”  utworze Tata-raki w hiacyntach:

„ciągle pamiętam pytania

których nie zdążyłem zadać

bólem wśród poszukiwania

strachem byś nie odpowiedział

(...)

mszą i wspomnieniem w świątyni

kwiatem w wazonie z lastrika

wiarą że los się odmieni

czas mi po kościach zastrzykał

 

wierszem splecionym przypadkiem

nie-dostrojoną gitarą

nie-przełamanym opłatkiem

i senną marą-wiarą”

[Tata-raki w hiacyntach (piosenka), str.72]

 

To znacznie więcej niźli samo brzmienie.  Poezja na wskroś bolesna, a przy tym autentyczna. Niezmyślona, nieakademicka (a takich dzieci postmoderny mamy przecież na rynku wydawniczym sporo). Kontrast prostych fraz i chaosu w układzie graficznym w poetyckich komunikatach jest znakiem rozpoznawczym tej książki. Znakiem firmowym autora. Śmiało można też powiedzieć: znakiem jakości. Ów chaos nawet w najmniejszym stopniu nie przeszkadza czytelnikowi, nie rozprasza uwagi. No, chyba że rozproszenie mogłoby zadziałać  korzystnie. Tak też dzieje się w kilku przypadkach.

Ogromnym niedomówieniem i niedopatrzeniem byłoby, gdybym nie wspomniała o ciekawych wątkach i tropach, z których tak chętnie korzysta twórca. Między wersami znajdujemy odniesienia do kultury masowej, i popularnej, ale również do Spinozy, Zbigniewa Herberta, Debbusy’ego i innych. W ciekawy sposób wykorzystuje jeden z najczęściej wykorzystywanych motywów literackich, czyli podróż pociągiem.

Arkadiusz Robert Skowron, jak sam o sobie mówi: zwierszoklecony bard chmurnoryjny, potrafi na niwie poetyckiej wiele. Wszystko, co niezbędne dla tworzenia własnej, prawdziwie, nazwijmy to, alternatywnej, a przy tym jak najbardziej widowiskowej dykcji literackiej. Potrafi wszystko, co potrzebne, by zapaść w pamięć czytelnika. Stworzył nie tylko poezję kontrastu. Stworzył spójny, przekonujący tom poetycki. Zahipnotyzował litery i rozkazał im, by zawładnęły czytającym. Podobno najlepszy poddany, to taki, który nie zdaje sobie sprawy z jestestwa władcy, a jednocześnie robi  to, czego się od niego oczekuje. Jeśli to prawda, ze mną się udało. Jednak jeśli to tylko bajka: (parafrazując puentę jednego z utworów) niech się nigdy nie skończy.

I znowu mam problem z poezją niszową. Dobrze, że jest. Dobrze, że taka jest. Dobrze, że prócz mniej lub bardziej „zaraźliwego” głównego nurtu pojawia się możliwość dostrzeżenia, kupienia, przeczytania czegoś zupełnie innego. Czegoś takiego, jak omawiana lektura. A mimo wszystko szkoda, że te wiersze nie trafią do naprawdę szerokiego grona. A może trafią? Życzę im tego.

 

Jakub Schönhof-Wilkans

'Poezja to nie jest takie brutalne rżnięcie piękna”

(recenzja z portalu wywrota.pl http://www.wywrota.pl/db/artykuly/20461_poezja_to_nie_jest_takie_brutalne_rzniec.html)

 

Arkadiusz R. Skowron w "ChmurnoRYJności w Synonimie Hipnozy" opowiada historie mogące wzbudzać mieszane uczucia, jednak zawsze będą to uczucia bardzo silne.

Dla regularnego bywalca portalu wywrota.pl lektura tekstów Skowrona, zebranych w trzecim w jego dorobku tomiku poezji, będzie raczej powtórką z literackiej rozrywki, niż odkrywaniem zupełnie nowej poezji. Jednak ChmurnoRYJność w Synonimie Hipnozy to książka bardzo niezwykła, którą warto mieć na półce i to nie tylko ze względu na wiersze.

Należę do ginącego gatunku „nośnikowych” fetyszystów. E-booki czytam z dużą niechęcią, muzyki najchętniej słucham z ładnie wydanych winylowych płyt, dlatego nigdy nie zabrałbym się za lekturę elektronicznej wersji książki Skowrona (również dostępnej w sprzedaży) i dlatego niezwykle cieszy mnie to, że mogę go „dotknąć” na papierze i to w bardzo atrakcyjnej formie.

Na stu trzynastu stronach, prócz wierszy, znajdziemy liczne ilustracje autorstwa Natalii Majki (rysunki i obrazy) oraz Kamila Myszkowskiego (fotografia otworkowa). Ich surrealna oniryczność zaprawiona kroplą witkacowskiej deliryczności (szczególnie widocznej w pracach Natalii) doskonale koresponduje z liryczną zawartością tomiku. Zniekształcenie, rozmazanie, wizyjność, zagadkowość, oddalenie od realistycznego obrazowania, to wspólny mianownik prac młodych autorów grafik i poety.

Poezja Skowrona nie jest twórczością łatwą, prostą, przejrzystą, oczywistą. Na dobrą sprawę jest przeciwieństwem właśnie takiej poezji. Język, pod którym ukrywa się poeta, jest królestwem jego własnej mowy, powstającym przez eksploatację możliwości jakie stwarza język polski. Od tytułowej „Chmurnoryjności...” po ostatnie wersy kończącego tomik „Przeglądu tygodnia...” co chwila napotykamy się na skowronowe neologizmy, „liRYCZNE” „zwierszenia”, „oniRYCZne” „gdzieśtamy”, dla niektórych „zaTRUTNE” wprowadzające nadmierny „(z)ameeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee(ę)n(T”) (cytuję wszystkie 28 „e” z wiersza „tylko pod tym znakiem”). Faktycznie, chwilami ciężko przebić się przez ten pozorny nadmiar „skowronologizmów”. Chwilami można odnieść wrażenie, że to już nie język polski, tylko jakiś inna, słowiańska mowa, w której znaczeń słów możemy się domyślać (jak w czeskim czy słowackim) ale nigdy nie jesteśmy pewni, czy w tym, co słyszymy, szukamy właściwego znaczenia:

„ zaczucony

na pełne możenie zacinam

ozornie smak

twojego roz-cień-cia pomiędzeń

i niebotyków rozklepsydrzonych”

Czytając niektóre internetowe, anonimowe, opinie o twórczości Skowrona, dziwię się bardzo, że niektórzy nie chcą (nie potrafią?) rozwiązywać semantycznych zagadek by odkryć to, co pod nimi się kryje. Zarzucać autorowi, że jego teksty to „opowiadania wywołujące jeden mętlik w głowie [w których] w połowie tekstu już nie wiadomo co było na początku” to jak mieć pretensje do Salvadora Dali, że nigdy nie namalował jelenia na rykowisku, który dobrze będzie wyglądał zawieszony nad kominkiem. Oczywiście zgodzę się z tym, że Arkadiusz chwilami przesadza. Choćby wielokrotne powtarzanie refrenu w piosence „Ty-rada” („sprzedanej” jednak jako wiersz, a nie nagranie audio) jest, delikatnie mówiąc, nadmiarowe. Szczególnie, że refren „nana-nana-naj nana-nana-naj nana-nana-RAJ” za wiele do wiersza nie wnosi. Skowron jest poetą niezwykle gadatliwym i niejeden wiersz można uznać za przegadany i

choć, oczywiście, nie raz owa „przegadaność” jest jak najbardziej uzasadniona, to nie ułatwia ona odbioru tekstów czytelnikom o „prostszych” potrzebach i umysłowościach.

„Chmurnoryjny bard” opowiadający swoje historie może wzbudzać mieszane uczucia, jednak zawsze będą to uczucia bardzo silne. Smutek, śmiech, bunt, zażenowanie, wstyd, dezorientacja... Skowron potrafi dać czytelnikowi to, czego wielu współczesnych poetów po prostu nie ma. Przeintelektualizowani, „przestudiowani”, zasiedziali w ciepłych salonach literackich, pogrążeni w jałowych dysputach, opłakujący swoje dzieciństwo i seksualność, tak bardzo modni w polskiej literaturze XXI wieku, nudzą mnie i usypiają. Skowron to „mocny”, energiczny człowiek. I waśnie ta ludzka autentyczność jego przeżyć i postaw jest tym, co w nim urzeka. Lubię taką poezję. Lubię takich poetów. Arkadiusz R. Skowron to autor, którego warto czytać, a ChmurnoRYJność w Synonimie Hipnozy warto przeżyć.

 

 

"Chmurnoryjność w synonimie hipnozy", czyli Arkadiusz Skowron na kozetce, szkoda, że nie u Freuda.

 

Czytelnik wnikliwy, uważny cierpliwy, doszukuje się nagości w wystrojonych wersach. Szuka dziecka w starczej mądrości, a starca usiłuję znaleźć w czterolatku.

…, bo Arek wszystko utrudnia. Ciągnie chmury za sznurek, zasłania nimi twarz i się chłopie martw, co poeta miał na myśli? Tak właśnie widzę sam tytuł.  Zasłona, gdzieś za nią dzieje się życie. Zajrzyjmy do środka.

Postanowiłam wybrać sobie kilka tekstów i powiedzieć trochę o nich, by nie zdradzić całości.

Zawsze lepiej pozostawić niedosyt. Od przejedzenia boli brzuch, a głowa ciąży. Nie ma sensu się narażać.

Nadal mnie wenisz (str. 22-23), czytamy:

nie

obejmuj mnie póki co

bo nie jesteś w stanie

wyciągnąć mnie spoza

nawiasu twojego własnego

zagubienia

To jeden, z tekstów Arka, który lubię najbardziej, jest bliski, jest głośny, trudny do zniesienia.

Rozrasta się wewnątrz i uwiera korzeniami, konarami, szorstką kora.

Nie obejmuj mnie, bo sama jesteś zagubiona, mówi podmiot. Była próba wspólnej drogi?

Dalej czytamy o serdecznym okrągłym srebrze na palcu, to się nie może udać. Dwoje pokaleczonych ludzi, rozmienionych na drobne, a może o rozmytych konturach, nie stworzą jednego, zdrowego ciała. Zatem przyszło po wytarcie i wyparcie z filtrem zamętu, ale to jednak gra, bo przecież poeta nie lubisnuć się sam po parkiecie mówi zatańcz. Tutaj autor idzie trochę, w stronę Kantora. Chce stworzyć teatr w teatrze, miłość w miłości, a może bez miłości, może scena pokryta lodem i to kwestia, czy ma się fart i na tyle człowiek się poślizgnie na ile w owym związku wytrzyma?  W każdym bądź razie balansowanie, przyciąganie, odpychanie. To ciekawy taniec dla obserwatora. Drobne kroki, by potem stawiać pewne i zamaszyste, a potem znowu się wycofać. Ważne, że na krótką chwilkę tylko, bo przecież buty zdejmuje za progiem.  No i co z tego, że tancerz wszedł sobie  do środka, skoro tancerki brak? Ciebie tu nie ma świętością nie zapalasz świeczki modlitwy. Tancerka rozpędzona bez pojęcia

panuje nad tempem zakrętem

hamulcem i potem a potem, właśnie, co potem? Trzeba ją samą ratować, zepsuć dobry wiersz, by napisać nowy, od początku, bez fatalistycznych wizji. Pokierować ową zagubioną, żeby najpierw sama weszła na odpowiedni tor, bo przecież będzie potem potrzebna. Co czytamy w wierszu Zdjęcie lustra (str. 39), pragnę twej dłoni i z niechęcią ją odrzucam.Zaczyna się swoiste szarpanie ze sobą. Czego ja właściwie chcę? Przychodzi zwątpienie, nagła potrzeba ostoi, jak, to już w życiu bywa, nie takiej jakbyśmy chcieli. Należy skorzystać, z tego, co ma się pod ręką, bo inaczej rodzi się bunt i gniew: jestem pod wpływem daleki od

szaleństwa po prostu stwierdzam

fakty pod prąd wyciągam

środkowy palec trzęsie ale jazda

wyśmienita ( Str. 52). Po stawianiu wszystkim i sobie oporu przychodzi lęk i samotność. Boję się dotknij ( str. 63), mój ulubiony wiersz Arka.

Boję się dotknij boję się dotknij w wierszu

chociaż oczywiście niczego się nie boję i dalej mam lęk przed dotknij bo

wywołano już gwałty zbiorowe. Do kogo jest ten wiersz?

Do kobiety? Do Boga, a może boga? Boję się dotknij w wierszu bo albo zostanę poetą albo kurwa wyrwij mi w końcu spod palców laptopa. Hmm, myślałam, że bycie poetą, to przekleństwo, a tutaj to warunek istnienia. Dotknij równa się najpierw mnie wymyśl, a potem dokładnie poznaj.

Teraz muszę się odludzić żeby się upewnić, że czas, to złudziej. Muszę nabrać dystansu do tomu Arka. Muszę znaleźć sobie w nim odpowiednie miejsce, bo ilekroć, go czytam zdaję mi się, że mylę kierunki. Orientację w terenie mam beznadziejną, wystarczy, że obrócę słowa o kilka stopni w prawo, a potem w lewo i gubię myśl. Wiersze Arkadiusza są wielowymiarowe, są wypukłe i wklęsłe, jakby namalowane na płótnie, o nierównej fakturze. Każdy może podejść, zobaczyć, dotknąć i to będzie miliard różnych odczuć i to z pewnością największa zaleta tej książki. Kolejną zaletą są ilustrację, które wykonali: Natalia Majka oraz Kamil Myszkowski. Ukłony w ich stronę! Zresztą zobaczcie sami, nie wierzcie mi na słowo!

 

 

 

 

Barbara Gruszka-Zych:

Arkadiusz Skowron jest poetą osobnym. Nie da się go włożyć do koperty z określonym adresatem. Nie da się dokładnie odczytać imienia i nazwiska nadawcy. Choć wiadomo, że to On wysłał  do nas ten wiersz, a właściwie tom wierszy. Ale nie chce się w nim przyznawać kim jest i na jakiego czytelnika liczy. Żartuje z nami i ze słowem. Wyprowadza je w pole, igra z nim jak z wiatrem, stawia na głowie. Nie możemy zaufać pierwotnym znaczeniom słów, ale dajemy się im prowadzić w nowe jakości, które poprzez sobie tylko znane zestawienia wyrazów odkrywa nam Poeta.
Czy tylko powiększanie obszaru „buszowania” w języku stało się domeną Arkadiusza Skowrona? Na szczęście nie, bo było by to za mało, żeby tworzyć poezję. Jest w tych wszystkich tekstach dojmujący imperatyw „dotknięcia” czytelnika. Nie przez przypadek notuje: „dotknij boję się dotknij w wierszu chociaż oczywiście niczego się nie boję”. To pisanie niewątpliwie dotyka.
Romana Kozicka
(..)Trudno mówić o tej twórczości, gdyż jej podstawową cechą jest bujność. Dla mnie osobiście jest to pisanie karnawałowe, buńczuczne i przewrotne, czasem obrazoburcze w tematyce, kiedy autor występuje w roli wodzireja; słowo – aktora, a odbiorca jest zapraszany do tej zabawy.
Specyficzny karnawał pisania jest widoczny w różnorodności i wielości tradycji, z jakich Skowron korzysta. Zauważalny jest tu język II Awangardy, barokowe zamiłowanie do przerzutni, metafor, hołd wobec klasycyzmu w podziale stroficznym niektórych utworów, dalekie echo Witkacowskiej Czystej Formy w sztuce. Słowo ma tu szczególną pozycję, gdyż Wodzirej bawi się jego brzmieniem, zniekształca je, nadaje mu nową postać w zapisie, by wydobyć z niego nowe znaczenia. Utarte, niemal wyświechtane powiedzenia zostają tu poddane operacji rozbrajania, rozbijania, przebierania, zwielokrotnienia sylab, a często zderzania z obcojęzycznymi wyrażeniami. Jest to niewątpliwie Teatr Liter – jak chce autor  - ale również utrzymywanie nieustannego napięcia miedzy komunikatywnym i wyrażalnym oraz… BARDzalnym  i odczuwalnym. Jednak nie dajmy się zwieść zabawowej atmosferze, gdyż tematyka często smutna a refleksja gorzka.

Nie jest to twórczość jednego wcielenia – tradycyjnego - tomikowego, gdzie wchodzi w alians z grafiką i fotografią.
(..)
Czasem odbiorca może mieć jednak wrażenie, że nad słowotwórczym tańcem i chmurami hipnotycznych skojarzeń bierze górę RYJNOŚĆ gargantuiczna, liRYCZNOŚĆ słowotoku, napastliwa i męcząca w oralnych zabiegach.  
Taka jednak jest ta twórczość, która nawet poezją być nie chce, a jedynie zWierszeniem  refleksji autorskiej, silnie zakorzenionej w osobistych przeżyciach, obserwacji świata oraz wydobywaniu – także ze słowa - tego, co absurdalne, ułomne, niedokończone, na swój sposób zniekształcone i kalekie.  Te stany i  byty są autorowi szczególnie bliskie.
ChmurnoRYJność w synonimie hipnozy - tytuł ten zdaje się najlepiej definiować skowronową twórczość, która jest swego rodzaju senną chmurą skojarzeń, rodzajem terapii od świata, ale i od sztuki.

Linki:

Poetycko w Parapecie (e-sosnowiec.pl)

 

Fotorelacja: Chmurnoryjność w synonimie hipnozy (twojakultura.pl)

 

Trzecia książka na urodziny (wywrota.pl)


Arkadiusz R. Skowron: Chmurnoryjność w synonimie hipnozy

 O autorze

Arkadiusz R. Skowron

Arkadiusz R. Skowron

Arkadiusz R. Skowron przyszedł na świat 24 lutego w Opolu. Dokładnie: w osiemdziesiątą siódmą rocznicę urodzin Stanisława Ignacego Witkiewicza, znanego jako Witkacy. W dzieciństwie przezywano małego Areczka Ignac i zdarza się, że niektórzy w Rodzinie nadal czasem tak go nazywają. Poza tym jest wnukiem ... dwóch Stanisławów. Samookreślił się Skowron zwierszokleconym bardem chmurnoryjnym, aby sprowadzić do wspólnego mianownika: satyrę, muzykę, poezję, teatr i …sztukę po prostu. Swoje działania artystyczne nazywa Teatrem liter, albo zwierszeniami pijanymi bez chemii.

 

Czytaj więcej
Kamil Myszkowski

Kamil Myszkowski

Student politologii na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Sosnowiczanin urodzony w Leżajsku. Co cztery lata obchodzi urodziny i cieszy się, że będzie wiecznie młody.

 

Czytaj więcej
Natalia Majka

Natalia Majka

Swoimi pracami ilustrowała dzieło Arkadiusza R. Skowrona – „ChmurnoRYJność w synonimie hipnozy”. Można ją spotkać wszędzie tam, gdzie dzieje się coś niebanalnego lub też spacerującą po peryferiach swego rodzinnego miasta - Będzina, pogrążoną we własnych myślach.

Czytaj więcej

 Opinie i oceny

Jeśli masz opinię na temat powyższego produktu, podziel się nią z innymi. Możesz rówież ocenić ten produkt.

Autor:
Opis:
Ocena:
 
na

Chmurnoryjność w synonimie hipnozy

głosowało 6 osób oceniając publikację na 5.00
Paulinaa (2012-08-30 12:21:56)
Niesamowite ile zwykła książka może namieszać w życiu! Właśnie takie wrażenie na mnie zrobiła! Twórczość Skowrona jest szalona w jednej odsłonie, oraz stonowana w drugiej. Nie spotkałam się jeszcze z tak różnorodną książką. Ten autor chyba nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać!
Anonim (2012-08-22 22:17:54)
;-)
Michał N. (2012-06-18 14:21:35)
Książka genialna! Z poezją Arkadiusza spotkałem się pierwotnie na pewnym portalu literackim i od razu zapadła mi w pamięć. Trzecia książka tego autora daje wielę do myślenia. Osobiście uwielbiam kontakt ze słowem napisanym i wydanym w formie papierowej, jednak mając możliwość zaopatrzenia się również w e-book, gorąco polecam i takie wyjście. Zetknięcie ze Sztuką tego nowatorskiego autora, jest czymś szczególnym. Przeżywanie jego poezji uczestnicząc w niej jest niewyobrażalnym uczuciem. Książka bardzo mi się podoba również ze względu na zamieszczone w niej grafiki, które doskonale współgrają z tekstem. Podziwiam młodych autorów za pomysłowość. Pozdrawiam i czekam na kolejne publikacje
A. Czarnomski (2012-04-22 08:32:24)
to bardzo nowatorska twórczość, świetne poetycko rozwiązania, niepowtarzalne gry na słowie i znaczeniach. Strona graficzna na wysokim poziomie. Książka dopracowana w każdym detalu...
andrej (2012-04-16 15:52:20)
po prostu świetne
Anonim (2012-04-12 14:36:59)
no niezłe;-)
Anonim (2012-03-24 22:51:03)
świetna oprawa graficzna :)
a ja mam (2012-03-22 15:54:20)
tą książkę i ciągle ją przekładam ze strony na stronę i ciągle ją oglądam i czytam i to tak jakby notatnik jakby zeszyt. i ciągle inaczej ją widzę. wciąga...