Patrycjuszka Jestem Tessaro

W drugim tomie Karolina Żuk-Wieczorkiewicz stopniowo odkrywa kolejne fragmenty mapy, pozwalając czytelnikowi wzmocnić więź z opowieścią i jednocześnie nie zgubić drogi, podążając za poszczególnymi wątkami. Avaroth jest uniwersum dość klasycznym, w którym magia zanikła i pojawia się już tylko w nielicznych jego elementach jak amulety Amainów czy nadnaturalne zdolności niektórych zwierząt. Taką pozostałością magicznych aspektów świata jest smoko-ptasi towarzysz Avero – żmijun, kontaktujący się z otoczeniem za pomocą telepatii. Ta niezwykła zdolność narobi trochę zamieszania w niektórych scenach drugiego tomu „Patrycjuszki”. To, co mnie od początku przyciągnęło do Avaroth i stylu pisarki, to fakt, że jest to świat pełen jasnych i wyraźnych granic między tym, co dobre i szlachetne, a tym, co złe i podłe. I pomimo tego (a może właśnie dlatego),w tym klarownie nakreślonym otoczeniu doskonale widoczne są odmalowane odcienie szarości, gdyż autorka z wprawą sięga do zakamarków duszy ludzi i Am