Armando Palacio Valdés
Armando Palacio Valdés (ur. w Entralgo, Laviana – Asturia w 1853 roku, zmarł w Madrycie w 1938 roku) – pisarz hiszpański, ojciec Silverio Palacio – adwokat pochodzenia szlacheckiego, matka Eduarda Valdés z rodziny ziemiańskiej. Uczył się w Aviles, Oviedo oraz studiował prawo w Madrycie. Był bardziej znany za granicą niż w samej Hiszpanii. Jego twórczość była tłumaczona na język włoski, portugalski, niemiecki, francuski, angielski, czeski, flamandzki, szwedzki, rosyjski, duński i polski. Na język polski przetłumaczone zostały tylko: La espuma (Szumowiny) w 1893 roku, Santa Rogelia (Grzesznica – Święta) w 1933 r. i La Hermana San Sulpicio (Siostra Sulpicio) w 1959 r.
Na przełomie wieków był, obok Vincente Blasco Ibáñeza, najbardziej czytanym pisarzem hiszpańskim na świecie. Pisarz kontrowersyjny – paradoksem jest, że tak jak z końcem XIX wieku uznawany był przez prasę katolicką jako radykalnie niebezpieczny, tak potem przez kręgi konserwatywne był rekomendowany, natomiast krytykowany przez młodych intelektualistów.
Początkowo, razem z Leopoldo Alasem (Clarin) zajmował się krytyką literacką i dziennikarstwem. Jako powieściopisarz sławę zdobył w 1881 roku po napisaniu powieści El señorito Octavio oraz Marta y María w 1883. Następne powieści to El idilio de un enfermo (1884), José (1885), Riverita, (1886), Maximiana (1887), El cuarto poder (1888), La hermana San Sulpicio (1889), La espuma (1890), La Fe (1892), El maestrante (1893), El origen del pensamiento (1893), Los majos de Cádiz (1896), La alegría del capitán Ribot (1899), Solo (1889), Seducción (1900), La aldea perdida (1903), Tristán o el pesimismo (1906), Los papeles del doctor Angélico (1911), Aňos de juventud del doctor Angélico (1918), La novela de un novelista: escenas de la infancia y de la adolescencia (1921), El saladero (1923), La hija de Natalia, Ultimos dias del Doctor Angélico (1924), Santa Rogelia (1926), Los cármenes de Granada (1927), Testamento literario (1929), Sinfonía pastoral : novela de costumbres campesinas (1931), Tiempos felices (1933), Álbum de un viejo (1936, wydane w 1940 r., dwa lata po śmierci autora).
Napisał również wiele opowiadań, esejów oraz tłumaczeń. Niektóre opowiadania lub powieści zostały sfilmowane – José (1926, La hermana San Sulpicio (1927), La fe (1947), La aldea perdida (1948).
W 1906 roku został członkiem Hiszpańskiej Akademii Królewskiej, zajmując miejsce zmarłego José María de Pereda. Był dwukrotnie, w latach 1927 i 1928, nominowany do nagrody Nobla. Po śmierci w 1920 roku Benito Pereza Galdósa, jednogłośnie uznany został jako Patriarca de las Letras Españolas – najwyższy honorowy tytuł dla żyjących przedstawicieli literatury hiszpańskiej. Obecnie w Hiszpanii jest pisarzem w dużym stopniu zapomnianym. W Polsce zupełnie nieznanym.
Autor w serwisie: https://www.e-bookowo.pl/nasi-autorzy/armando-palacio-valdes.html
Jest członkiem: E-bookowo
Jako: Autor
